RANDONE, Salvatore-Salvo

RANDONE, Salvatore-Salvo, tal. glumac (Siracusa, 25. IX 1910). Nakon srednje škole počinje glumiti u trupi A. Ninchija. Od 1941. afirmira se kao karakterni glumac — uglavnom u klas. repertoaru (ali i Pirandellovim likovima). Na filmu od 1942. Opore i grube fizionomije i manira, snažne i upečatljive prisutnosti u kadru, neugledan ali lako uočljiv, predstavlja se kao jedan od najtemperamentnijih i najoriginalnijih karakternih glumaca tal. filma. Osobito uspješno surađuje s djelomičnim nastavljačima neorealizma: E. Petrijem (npr. sporedne uloge inspektora u Ubojici, 1961, i radnika u filmu Radnička klasa ide u raj, 1971 /za obje nagrađen je godišnjom nagradom tal. kritike Nastri d'Argento/, te gl. uloga sredovječnog radnika suočenog sa starošću i samoćom u Odbrojanim danima, 1962 /za koju dobiva nagradu Grolla d'Oro/) i F. Rosijem (kao sudac u Salvatoreu Giulianu, 1962, i kao političar u filmu Ruke nad gradom, 1963). Od poč. 70-ih godina najčešće glumi u kazalištu, a radi i na televiziji i radiju. Do 1977. nastupio je u više od 30 filmova, najčešće surađujući sa E. Petrijem (7).

Ostale važnije uloge: Srce (D. Coletti, 1947); Bigamist (L. Emmer, 1956); Bučne godine (L. Zampa, 1962); Obiteljska kronika (V. Zurlini, 1962); Proces u Veroni (C. Lizzani, 1962); Djevojka iz Parme (A. Pietrangeli, 1963); Veličanstveni rogonja (A. Pietrangeli, 1964); Deseta žrtva (E. Petri, 1965); Ja, ja... pa ostali (A. Blasetti, 1965); Svakom svoje (E. Petri, 1967); Tri koraka kroz ludilo (omnibus, epizoda F. Fellinija, 1967); Satyricon (F. Fellini, 1969); Istraga nad besprijekornim građaninom (E. Petri, 1970); Optužba za umorstvo jednog studenta (M. Bolognini, 1971); Prva spokojna noć (V. Zurlini, 1972); U ime talijanskog naroda (D. Risi, 1972); Privatno vlasništvo više nije krađa (E. Petri, 1973); U ime pape kralja (L. Magni, 1977).