ŽIVANOVIĆ, Milivoje

ŽIVANOVIĆ, Milivoje, glumac (Požarevac, 2. III 1900 — Beograd, 15. XI 1976). Nezavršene gimnazije, 1919 — odmah nakon rata (u kome učestvuje, sakrivši godine, kao dobrovoljac /bio i u zarobljeništvu/) — pridružuje se putujućoj glum. družini. Nakon gotovo 5 godina lutanja, na preporuku B. Nušića stupa u svijet profesionalnog teatra (od 1923. u novosadskomu Srpskom narodnom pozorištu, od 1928. u skopskomu Narodnom pozorištu, a 1933-47. u beogradskomu Narodnom pozorištu /gdje još nastupaju legende D. Milutinović i Ž. Stokić/). Robustan i vatrena temperamenta, »neizbrušena« talenta velikog zamaha, gotovo 3 decenija napreduje do sâmog vrha. S kompleksom došljaka, prihvaćajući sve ponuđeno, odigrat će blizu 400 uloga različita opsega — od statiranja i »uskakanja« u uloge odsutnih do klas. likova Cyrana, Leara i Hamleta (po mišljenju tadašnje kritike, ponekad i preuranjeno). Tek od 1947 — u novoosnovanomu Jugoslovenskom dramskom pozorištu sastavljenom od samih »došljaka« — bard, već pomalo starovremenog imagea, u kome kao da još tinja romant. zanos putujućeg glumca, otpočinje pravu, veliku karijeru »umetnika širokoga, epskog formata, koji u sebi nosi i ustreptalost, uskipelost i zanosnu hučnost jedne duboko osećajne prirode«, posebno u Jegoru Buličovu M. Gorkog (1951), s kojim postiže velike uspjehe u Beogradu, Parizu i Moskvi, te posebnu počast — da kao prvi stranac na svom jeziku igra Jegora u predstavi Moskovskoga hudožestvenog teatra. Privukao je i prvu generaciju film. redateljâ: ne samo pojavom koja se pamti, već i sposobnošću prilagođavanja film. izrazu, tako da je često izgledalo da su scenariji pisani upravo za nj. Posebno se istaknuo, nastavljajući motiv svojih velikih kaz. kreacija — očinstvo — u Sofki (R. Novaković, 1948), kao otac čiju poznu strast raspaljuje lijepa snaha, kao raspusni otac u Nevjeri (V. Pogačić, 1953) te kao seljak koji ratuje tek kad mu ugroze porodicu u Njima dvojici (Ž. Skrigin, 1955), zatim još kao legendarni junak čapajevskog kova u Šolaji (V. Nanović, 1955) i kao partizanski komandir u njem. logoru u Norveškoj u Krvavom putu (R. Novaković i K. Bergström, 1955). I u ostalim jugosl. filmovima u pravilu je glumio gl. uloge: Jezero (1950) R.-L. Đukića, Čudotvorni mač (1950), Ciganka (1953) i Pogon B (1958) V. Nanovića, Crveni cvet (1950) G. Gavrina, Krvava košulja (1957) Ž. Skrigina, Osma vrata (1959) N. Tanhofera, Prvi građanin male varoši (1961) P. Đorđevića, Dr (1964) S. Jovanovića, Pre rata (1966) V. Babića i Lelejska gora (1968) Z. Velimirovića. Igrao je i u stranim filmovima snimanim u SFRJ (npr. Bijeli đavao, 1959, R. Frede), te na televiziji.