PETRIĆ, Vladimir-Vlada

PETRIĆ, Vladimir-Vlada, teoretičar i historičar filma te film., kaz. i tv-redatelj (Prnjavor, 11. III 1928). Diplomirao na Filozofskom fakultetu (anglistika) i Akademiji za pozorište, film, radio i televiziju (režija) u Beogradu. God. 1965. pohađao postdiplomski studij na film. akademiji VGIK u Moskvi. Doktorirao (1973) na sveučilištu New York — kao prvi s područja filma. Bio je urednik film. redakcije Televizije Beograd 1961-64. Profesor historije filma na Fakultetu dramskih umetnosti u Beogradu, kasnije je predavao na više sveučilišta u SAD, a od 1973. redoviti je profesor historije i teorije filma na Harvardu.

Režirao je niz kaz. predstava i tv-emisija, srednjometr. film Kavez, slojevito psihol. djelo o turobnom sazrijevanju 16-godišnje djevojke (epizoda u omnibusu Vreme ljubavi, 1966), kratki igr. film Kobna žeđ (1956, sa Lj. Radičevićem) te konstruktivistički eksp. film Igra svetlosti (1965, u SAD).

Svojim kritikama i esejima surađivao je u skoro svim jugoslavenskim film. i kaz. časopisima. Bio je član uredništva časopisa »Film«. Objavio je više knjiga o filmu: Čarobni ekran (1962), Uvođenje u film (1964), Razvoj filmskih vrsta (1969) i Osma sila: Televizija kao umetničko i komunikaciono sredstvo (1970) u SFRJ, te Film i snovi (Film and Dreams, 1981) i Konstruktivizam na filmu (Constructivism in Cinema, 1986) u SAD, kao i dr.

Petrićevo osnovno teorijsko shvaćanje filma polazi od koncepcije da je on autonomno umj. izražajno sredstvo, pa se prema tome mora izražavati na sebi svojstven estetički način koji nije meh. mješavina elemenata koje ovaj medij preuzima od dr. umjetnosti. Uveo je termin kinematička integracija koji podrazumijeva »jedinstveno stapanje svih sadržajno-formalnih komponenata uključenih u filmsku strukturu, iz čega proizlazi specifično kinematičko djelovanje filmskog prizora«. U najnovijim radovima, njegov kritički stav prema semiologiji filma otkriva težnju da takav pristup mediju obuhvati i specifično film. formu (montažu, pokrete kamere, ontološku autentičnost kinemat. slike, zoom, fotogr. zrno itd.), a ne isključivo narativni sadržaj (fabulu) i interpretativne aspekte film. strukture. Kao pedagog, P. je razradio metodu dubinske filmske analize koja se osniva na ispitivanju strukture pojedinačnih kadrova (čak i izdvojenih film. sličica).